Lubenia, to jedna z najstarszych wsi powiatu rzeszowskiego. Prawa osadnicze otrzymała już w 1359 roku od Kazimierza Wielkiego. Powtórnie lokowana w 1420 roku przez Króla Władysława Jagiełłę.  Do początków XV wieku wieś królewska, a od 1423 roku wchodząca w skład prywatnych włości wielkich rodów magnackich Pileckich, Kostków, Działyńskich, Branickich. W czasach rozbiorów 1772-1918 wieś gminna, a jednocześnie pozostająca pod prywatnym zarządem rodu Wodzickich, a od 1901 roku Ułańskich. Znaczne dobra ziemskie na przełomie XIX i XX wieku miały na terenie wsi rodziny Wohlfeldów, Kieleckich i Samuela Eule.

Od końca XIV wieku siedziba rozległej parafii obejmującej tereny wiosek sąsiadujących z Lubenią:  Straszydla, Sołonki, Siedlisk i Zarzecza. W okresie od XIV do XVIII wieku wieś doznała licznych najazdów i przemarszów obcych wojsk, co znacznie osłabiało kondycję materialną i ludzką wioski. Osadę wielokrotnie pustoszyły najazdy tatarskie wojsk szwedzkich, siedmiogrodzkich, kozackich a także saskich i rosyjskich.

W czasie I wojny światowej (1914-1918) przez wieś przetoczyły się liczne wojska austriackie, niemieckie i rosyjskie. W maju 1916 roku pod Przylaskiem stoczona została potyczka tych wojsk. Jej ofiarą padło kilku żołnierzy obydwu stron. W okresie II wojny światowej (1939-1945) w Lubeni zawiązał się silny ruch oporu obejmujący także sąsiednie wioski.